ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରତି . . .

କିଏ ତୁମେ କୁହ                କେଉଁଠାରେ ରୁହ

ଡାକେ ଯାହାକୁ ଈଶ୍ଵର ?

କେତେ ତୁମ ନାମ             କାହିଁକି ବା ଏତେ

ମିଳେନା କେବେ ଉତ୍ତର ।

ଖୋଜିଛି ତୁମକୁ                ପଥର ପୟରେ

ଛବିଳ କାଗଜ କୋଳେ ।

ଦେଖି ନାହିଁ ଶୁଣି-              ନାହିଁ କିନ୍ତୁ କେବେ

ପୂଜାର ମାୟାଜାଲେ ।

ପାଇଛି ଯେବେ ବି             ଖୋଜିଛି ତୁମକୁ

ଜୀବନକୁ ଦଗ୍ଧ କରି ।

ନୀରବରେ ମୋତେ           ନିଜର କରିଛ

ଅନ୍ତରର ଶକ୍ତି ପରି ।

କୁହୁଡ଼ିରେ ଜାଳି                ଦୀପ ଶିଖାଟିଏ

ବାଟ ଦେଖାଇଛ ସେବେ,

ସୁଖ ଲୋଭେ ପଡ଼ି             ମାୟା ଭଉଁରୀରେ

ଦମ୍ଭ ହାରିଛି ଯେବେ ।

ଚିର ଶୂନ୍ୟର           ସୌଦାଗର ତୁମେ,

ଚିର ପୂର୍ଣ୍ଣତାର ଆଶା ।

ଚିର ଶାନ୍ତିର           ଏକାକୀ ବଣିକ,

ଚିର ଆନନ୍ଦର ଭାଷା ।

ମହାପୁରୁଷ ସେ               ନୁହଁ ଜମା ତୁମେ,

ଦୁର୍ଲଭ ଯାହାର ପ୍ରାପ୍ତି ।

ଆତ୍ମ ହୃଦୟର         ଆତ୍ମଶକ୍ତି ତୁମେ;

ତୁମେ ହିଁ ଆତ୍ମାର ତୃପ୍ତି ।

ସମୟର ତୁମେ                ନୀରବ ଉତ୍ତର

ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ମଧ୍ୟେ ସ୍ଥିତ ।

ତୁମରି ଆଭାସ        ଶୀତଳ ବୃଷ୍ଟିରେ,

ତୁମେ ହିଁ ପକ୍ଷୀର ଗୀତ ।

ଖୋଜୁଥିଲି ଯା’କୁ              ବାହ୍ୟ ପ୍ରଦେଶରେ

ପଡ଼ି ଉଠି ବାରମ୍ବାର,

ଦେଖିଲି ଆଜି ମୁଁ               ନିଜ ମଧ୍ୟେ ତୁମ

ସତ୍ତାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅନ୍ତର ।

ଶକ୍ତି ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ          ମନର ମୋ ତୁମେ

ମୋ କ୍ଳାନ୍ତ ପାଦର ପଥ ।

ତୁମେ ହିଁ ମୋ ସତ୍ତା            କିଛି ନୁହେଁ ଆଉ

ସାରଥି ତୁମେ ମୁଁ ରଥ ।

ଚିର ଜାଗ୍ରତ           ହୋଇ ରୁହ ପ୍ରଭୁ

ଚିର ବନ୍ଧୁ ପରି ମନେ ।

ଚିର ଶାନ୍ତି ହୋଇ              ବିଲୀନ କରିବ

ଚିର ଶୂନ୍ୟରେ ଦିନେ ।